Een scherpe handelsgeest in combinatie met een onmiskenbaar talent als kunstenaar: dat is de succesvolle mix die in Rick Triest huist. Veel van wat uit zijn handen komt, verandert in goud, iets wat hem trots en nederig tegelijk maakt. “Dat ik van mijn kunst kan leven is een voorrecht, dat realiseer ik me maar al te goed.”
TEKST // JUDITH TruijenS
Kunstenaar Rick Triest (Purmerend, 1989) ontvangt ons enthousiast in zijn imposante atelier in Nieuw-Vennep. Overal waar je kijkt, zie je zijn prachtige werken hangen. Van Amsterdamse stadsgezichten in het kenmerkende blauw met goud, tulpen en beren in delfts blauw en schilderijen van zijn eigen beertje Sir Bobby. De creativiteit spat van de muren af. “Ik ben echt op mijn plek in Haarlemmermeer”, vertelt Rick. “Hoewel ik in Amsterdam getogen ben en het heerlijk vindt om er te zijn, hou ik ook enorm van het echte en oprechte van de polder en zijn mensen. Het is mooi om de mix te kunnen ervaren van stadse reuring en stilte, om inspiratie op te doen en fijn te kunnen werken.”
Vliegende start
Ambitie om kunstenaar te worden had Rick nooit. Maar toen hij, op zoek naar zelfontplooiing, een creatieve richting zocht, kwam hij bijna als vanzelf bij kwasten en doeken uit. In het begin vond hij het niks, zelfs niet als hobby. Kunstenaars waren in zijn ogen mensen die na een zware opleiding aan de kunstacademie meesterwerken konden maken, maar uit de bocht vlogen toen het echte leven begon en vervolgens in een soort apathie belandden en geen werk uit hun handen kregen. “Dat klinkt uit de mond van iemand die met handjes als vorkjes begon natuurlijk behoorlijk nuffig”, lacht Rick. “Ik had een vliegende start, ik verkocht vrijwel direct een aantal werken, die op drukbezochte plekken zoals in hotels hingen. Nu ik wat verder ben en zelf ervaar hoe ontzettend veel werk het is, hoeveel uren er in een kunstwerk zitten en hoeveel het kunstenaarschap van je vraagt, heb ik mijn mening wel bijgesteld. Zeker in combinatie met de expressie en creativiteit die ik erin kwijt kan, vind ik het uiteindelijk een geweldig beroep. Maar dan nog: dat ik van mijn kunst kan leven is voor mij wel een voorwaarde voor dit bestaan. Dat dat ook lukt, is een voorrecht, dat besef ik wel.”
Introvert
Rick is introvert, maar dat lijkt op het eerste gezicht anders. “Ik kan mezelf heel goed ‘aan’ zetten, in bijvoorbeeld onderhandelingen of in zakelijke gesprekken”, zegt hij. “Maar daarna trek ik me weer terug in mijn atelier. Met mijn verf en doeken ben ik toch het beste op mijn plek. Socializen is niet per se mijn ding. Maar ik realiseer me heel goed dat het erbij hoort, zoals de gesprekken over de verkoop in de Amsterdamse horeca van onze gin ‘Hemels grachtenwater’. Zo’n gesprek gaat dan uiteindelijk toch bijna als vanzelf, gewoon omdat ik zo trots ben op het product: een heerlijk bloemig, aromatisch drankje, dat helemaal in mijn creatieve straatje past.” Door de gemeente Haarlemmermeer is hij gevraagd voor een aantal spectaculaire projecten, die prominent zichtbaar zullen zijn. “Daar ben ik ook enorm trots op.”
Terug naar de basis
Succes kent ook momenten van leergeld betalen, is Ricks ervaring. Het harde werken en het willen voldoen aan de grote volumes die van hem gevraagd werden, eisten een paar jaar geleden hun tol: de kunstenaar kreeg een burn-out. “Dat was voor mij het sein dat ik weer terug moest naar de basis en beter voor mezelf moest zorgen. En vooral ook weer meer kunstenaar zijn dan ondernemer, hoe lastig ik dat soms ook vind. Kijk, ik doe alles zelf, ook zaken als lijsten maken. Ik ben perfectionistisch, ik vind een mooie lijst het schilderij áf maken. En daar ga ik dan heel ver in.” Bij Rick borrelen de ideeën altijd op. Of het nou glazen ontwerpen is voor bij ‘Hemels grachtenwater’ of het beschilderen van een kastje uit de brocante van een vriendin, Rick is altijd bezig. “Soms moet ik mezelf een halt toeroepen en me focussen op wat echt belangrijk voor me is. Daar mee bezig zijn waar ik energie uithaal. En dat betekent soms strenge keuzes maken. Maar dat is ook prima.”
Olieverf
De zoektocht van Rick, als autodidact, naar zijn eigen signatuur heeft zich de laatste tijd enorm verdiept en ontwikkeld. Geïnspireerd door de techniek van Rembrandt is hij bezig aan zijn ‘Masterseries’, een serie olieverfschilderijen. Onder meer met een aantal zelfportretten, die ook kwetsbaar zijn. “Ik stel mezelf tegenwoordig veel vaker de vraag ‘wat is nou kunst?’, vertelt Rick hierover. “Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn klant en voor de wereld. Dat klinkt misschien wat hoogdravend, maar ik had en heb dat nodig. Ik ben van acrylverf overgestapt op olieverf. Dat vraagt een ander soort verdieping; olieverf heeft een heel andere viscositeit dan de acrylverf waar ik mee begonnen ben. Dat is verf op waterbasis, die je maar vijf stappen kunt verdunnen, terwijl dat bij olieverf wel in twintig stappen kan. Daardoor ben ik weer meer bezig met de techniek, hoe rauw of fijn wil ik het hebben? Ik merk dat mijn persoonlijke smaak zich ook heeft ontwikkeld, ik word steeds gekker op oude meesters als Rembrandt en Caravaggio. Maar ook het expressionistische werk van mensen als Appel en Basquiat inspireert me. Ik geniet verder enorm van het schilderen van mijn Sir Bobby, de teddybeer-schilderijen. Een beer is vergevingsgezind en universeel in zijn vorm en uitstraling, wat hem heel gewild maakt. En voor mij een feestje om mee bezig te zijn.”
Blij maken
Dat het allemaal wat kleiner kan, blijkt ook uit het feit dat Rick zijn atelier gaat verhuizen naar zijn woonhuis in Beinsdorp. “Daar maken we een prachtige galerie van, die een bezoek meer dan waard wordt. Ik ga steeds meer voor kwaliteit in alle facetten van mijn leven. Daarbij blijf ik telkens kijken naar wat echt bij me past. Ik heb namelijk gemerkt dat als je aan jezelf voorbijgaat, je uiteindelijk niemand blij maakt. En dat is nou juist wat ik met mijn kunst zo graag doe!”
